لحظات آخر عمر پر برکت و نورانیشان بود و هر لحظه منتظر وصال یار. ناگهان در همان حال دستور دادند همه خویشان و آشنایان بر بالینشان گرد هم جمع شوند. هرکس با خود می‌گفت: «حتماً امام صادق(علیه‌السلام) وصیت بسیار مهمی دارند که لازم است همه جمع شوند.»
وقتی همه آمدند فرمود:
«لاینال شفاعتنا من استخفّ بالصلاه»؛«هرگز به شفاعت ما اهل بیت نرسد، آنکس که نماز را سبک بشمارد.»
و لحظاتی بعد صدای شیون از منزل امام بلند شد.
«فضل الوقت الأول علی الآخر کفضل الآخره علی الدنیا»
امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «فضیلت نماز اول وقت بر آخر وقت، مانند فضیلت آخرت بردنیا است.»
ابتدای جنگ بود و اوضاع بسیار بحرانی. جلسه‌ای با حضور بعضی از رؤسا و مسئولان خارجی و داخلی در همان اتاق کوچک برگزار شده بود.ناگهان در اثنای جلسه صدای اذان به گوش رسید. امام خمینی(ره) مثل همیشه بدون توجه به دیگران از جا برخاستند و نماز اول وقت خود را اقامه کردند و همه به ایشان اقتدا نمودند.
[برداشت‌هایی از سیره امام(ره)]
