بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحیمِ                                                   به نام خداوند هستی بخش مهربان

الحَمدُ للهِ رَبِّ العاَلمینَ                                                    ستایش خدای را که پروردگار جهانیان است.

الرَّحْمَنِ الرَّحیمِ                                                            آن هستی بخش مهربان؛

مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ                                                           صاحب روز جزا.

إیّاکَ نَعْبُدُ وَ إِیّاکَ نَسْتَعینُ                                               [بارالها] تنها تو را می‌پرستیم و تنها از تو یاری می‌جوییم.           

اهْدِنَاالصِّراطَ الْمُسْتَقِیمَ                                                   ما را به راه راست هدایت فرما؛

صِراطَ‌الَّذینَ أنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ غَیْرِالْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ وَلاالضّآلینَ              راه آنان که نعمتشان دادی،

                                                                        نه راه غضب شدگان و نه راه گمراهان.

****

یکی از نامهای این سوره «فاتحه الکتاب»[به معنی سوره‌ای که «آغاز کتاب قرآن» است] می‌باشد. هفت آیه دارد و بر هر مسلمانی واجب است حداقل روزانه ده بار آن را در نمازهای شبانه‌روزی بخواند وگرنه نماز او باطل است:«لاصلاه إلا بفاتحه الکتاب»«هیچ نمازی [صحیح] نیست مگر آنکه سوره فاتحه‌الکتاب در آن خوانده شود.» [مستدرک.ج4.]

آیات این سوره اشاراتی درباره خداوند و صفات او، مسأله معاد، شناخت و درخواست رهروی در راه حق و قبول حاکمیت و ربوبیت خداوند دارد. همچنین به ادامه راه اولیای خدا، ابراز علاقه و از گمراهان و غضب شدگان اعلام بیزاری و انزجار شده است.

در حدیثی از ابن عباس نقل شده است که «سوره حمد اساس قرآن است.»

و در حدیث دیگر آمده است«اگر هفتاد مرتبه این سوره را بر مرده خواندید و زنده شد تعجب نکنید.» [بحا‌رالانوار.ج92. ص 257]

از نامگذاری این سوره به «فاتحه الکتاب» معلوم می‌شود که تمام آیات قرآن در زمان رسول خدا(صلی‌الله علیه و آله) جمع‌آوری شده و به صورت کتاب در آمده است و به امر ایشان ، این سوره در آغاز و شروع کتاب(قرآن) قرار گرفته است. برخلاف عقیده اهل تسنن که می‌گویند قرآن در زمان خلیفه سوم و به دستور او جمع آوری و تدوین شد!