شخص فقیر ولی آبرومندی به ما مراجعه می‌کند تا به او کمک کنیم. چهره‌اش برایمان آشناست؛ کمی فکر می‌کنیم و ناگهان به یاد می‌آوریم که او یک بار دیگر هم پیش از این برای کمک نزد ما آمده بوده است. ما که الحمدلله آدم خیّری هستیم!!! مقداری به او پول می‌دهیم ولی موقع رفتن با حالت طعن و کنایه می‌گوییم: «قابلی نداشت؛ شما که همیشه مزاحم... اِ ببخشید، مراحم هستید!!!»
قرآن کریم این نوع انفاق را قبول ندارد؛ انفاقی که با منّت گذاشتن و آزار و اذیت باشد و نیز انفاقی که نه برای رضای خدا بلکه برای ریا و خود نمایی باشد نزد خدا هیچ ارزش و پاداشی دارد. به همین خاطر می‌فرماید:

« یَأَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُواْ لَا تُبْطِلُواْ صَدَقَتِکُمْ بِالْمَنِّ   وَالْأَذَى‏ کَالَّذِى یُنْفِقُ مَالَهُ رِئَآءَ النَّاسِ وَلَا یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْأَخِرِ فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ صَفْوَانٍ عَلَیْهِ تُرَابٌ فَأَصَابَهُ وَابِلٌ فَتَرَکَهُ صَلْداً لَا یَقْدِرُونَ عَلَى‏ شَىْ‏ءٍ مِمَّا کَسَبُواْ وَاللَّهُ لَا یَهْدِى الْقَوْمَ الْکَفِرِینَ‏ » [264 بقره]
«اى کسانى که ایمان آورده‏اید! بخشش‏هاى خود را با منّت وآزار باطل نسازید، همانند کسى که مال خود را براى خودنمایى به مردم، انفاق مى‏کند و ایمان به خدا و روز رستاخیز ندارد. پس مثال او همچون مَثل قطعه سنگ صافى است که بر روى آن (قشر نازکى از) خاک باشد (و بذرهایى در آن افشانده شود) پس رگبارى به آن رسد (و همه خاک‏ها و بذرها را بشوید) و آن سنگ را صاف (و خالى از خاک و بذر) رها کند! (ریاکاران نیز) از دستاوردشان، هیچ بهره‏اى نمى‏برند وخداوند گروه کافران را هدایت نمى‏کند.»