هر سال هنگام درو، سهم زیادی برای فقرا کنار می­گذاشت. یک سال گندم ها را درو کرده بود اما هر چه منتظر مانده بود تا بادی بوزد که بتواند به‌وسیله­ی آن گندم ها را از کاه جدا کرده و سهم فقرا را به آنها برساند بادی وزیدن نگرفت و موفق به آن کار نشد. یک روز عصر در راه رسیدن به منزل، یکی از فقرا او را دید و به او گفت: محمد کاظم! سهم ما را فراموش نکن! این جمله در دلش آشوبی به پا کرد چرا که هر سال قبل از آنکه فقیری به او رو بزند سهم آنها را عطا  می­کرد. از این رو تصمیم گرفت تا دوباره به صحرا برگردد و به هر زحمتی که می­شود گندم آن فقیر را از کاه جدا کرده و به او برساند. پس از آنکه گندم او را تفکیک ­می­کند به طرف منزل آن فقیر باز می­گردد. در مسیر برگشت به امام زاده ای می رسد و مدتی را برای رفع خستگی بر روی سکوی آن امام زاده می­نشیند و حمد و سوره ای می­خواند. در همین حال بود که مورد لطف قرار گرفته و دو نفر را از دور می­بیند که به طرف او می­آیند.اما آنها را نمی شناسد. آنها داخل امام زاده می­شوند و حمد و سوره ای می­خوانند و بعد به کربلایی می­گویند: تو هم حمد و سوره ای بخوان! او پاسخ می­دهد: من حمد و سوره و زیارت نامه خوانده ام.  آنها   می‌گویند: دو مرتبه بخوان!  و او پاسخ می­دهد: من سواد ندارم! آن دو نفر می­فرمایند: باید بتوانی بخوانی! و آقا دست مبارکشان را روی سینه­ی او گذارده و فشار اندکی دادند  و با همین دست مبارک بود که تمام قرآن با علوم و اسرار آن به یکباره به سینه­ی «کربلایی کاظم» منتقل شد.