کسی که ریا می‌کند و مثلاً نمازش را طولانی می‌کند برای اینکه دیگران ببینند و بگویند «به به؛ عجب نمازی!» ، درواقع عبادتش را برای غیر خدا انجام داده و بنابراین نباید روز قیامت از خدا انتظار داشته باشد که به او پاداش بدهد چون برای خدا کاری نکرده تا خدا به‌ او پاداش بدهد بلکه باید پاداش کارش را از همان کسی بگیرد که عبادت را برای خوشایند او انجام داده است.

پس در واقع خدا را با دیگران شریک کرده و کاری را که باید فقط برای رضای خدا انجام می‌داد برای رضای دیگران انجام داده است لذا در روایات بسیاری «ریاء» در عبادات را مساوی «شرک» دانسته اند: «إنَّ أدنی الریاء شرکٌ»؛ «به راستی پایین ترین درجه ریا شرک است»[غررالحکم] و قرآن هم می‌فرماید «إنَّ الشرک لظلمٌ عظیم»؛ «همانا شرک ستم[و گناهی] بزرگ است!»[سوره لقمان]